رسیدن به یک راهبرد کارآمد برای گذار به دموکراسی نیازمند گذار از دوگانه‌ساز‌ی‌های ناکارآمدی نظیر اصلاح و انقلاب است. چنین دوگانه‌سازی‌هایی ما را از توجه به روش‌ها و مسیرهای متنوع غافل می‌سازد و قدرت تحلیل بسیاری از تحولات سیاسی معاصر را سلب می‌کند

ظرفیت راهبردی کلید پیروزی جنبش‌های اجتماعی است. راهبرد یعنی چگونه بتوانیم با ذکاوت و خلاقیت منابع‌ و امکانات محدودمان را طوری به کار بگیریم که ما را به هدف‌مان برساند؛ همان‌طور که داوود در رویارویی با جالوت موفق شد

جنبش‌های اجتماعی توان بالایی در ایجاد تغییر دارند، اما موفقیت آن‌ها وابسته به حضور رهبری با‌ثبات است که بتواند منابع بالقوه جنبش را با راهبردهای خلاق در خدمت رسیدن به هدف جمعی به فعل در آورد

رهبری یکی از مشهودترین بخش‌های جنبش‌های اجتماعی است، اما هیچ جنبشی بدون سازمان‌دهی نمی‌تواند موفق می‌شود. برخلاف رهبران، سازمان‌دهندگان همیشه در معرض دید و شناخته شده نیستند، اما آن‌ها هستند که ظرفیت‌های مردمی و محلی رهبری را ایجاد می‌کنند

برخلاف تصور موجود، عوامل بیرونی و محیطی نیستند که موجب تقویت گروه‌ها و انجمن‌های مدنی می‌شوند، اتفاقا انجمن‌هایی کارآمدترند که به تقویت درونی و سازمانی خود می‌پردازند

اساس انجمن‌های مدنی بر فعالیت داوطلبانه‌ی اعضاست اما کار داوطلبی نه دستمزد دارد و نه اجباری است. چه نوع انجمن‌هایی قادرند اعضایشان را با انگیزه نگه‌ دارند و درگیر کنش‌ها و فعالیت‌های گوناگون کنند؟

تحقق آرمان‌های اجتماعی هرگز کار یک سازمان و گروه نیست. متاسفانه بسیاری از سازمان‌ها و گروه‌های اجتماعی از اهمیت و قدرت ائتلاف‌سازی غافل‌اند و به دنبال آن هستند که با تک‌روی و تنها با تکیه بر منابع درون سازمانی اهداف خود را محقق کنند

نحوه‌ی رشد تشکل‌های مخالفان در لهستان و خصوصا شکل‌گیری پیوند‌ها و اتصالات مشترک بین این تشکل‌ها موجب تداوم و تاثیرگذاری‌شان شد. تشکل‌های مختلف با وجود تفاوت‌ها دارای یک سری اعضای مشترک بودند که ارتباط میان‌شان را تسهیل می‌کردند

پیش‌برد دموکراسی از مجرای یک جنبش اجتماعی نیازمند یک ائتلاف گسترده است که بی‌شک باید شامل کارگران به عنوان یکی از مهم‌ترین گروه‌های جامعه باشد

گروه‌های مختلف اجتماعی معمولا به تنهایی توان اثرگذاری بر سیاست‌گذاری دولتی را ندارند و تنها از مجرای تجمیع قدرتشان از طریق ائتلاف و همبستگی با یکدیگر است که می‌توانند بر سیاست‌ها و ساختار دولت اثرگذار باشند. اما چه نوعی ائتلاف‌ها و همبستگی‌هایی بیشترین ظرفیت برای قدرت‌سازی اجتماعی را دارند؟

اغلب پژوهش‌های انجام شده طی سه دهه‌ی گذشته حاکی از تاثیر مثبت حرکات اعتراضی مسالمت‌آمیز و غیرمسلحانه بر احتمال شکل‌گیری دموکراسی‌ها هستند

انواع گذارهای اعتراضی و جامعه‌محور را نمی‌توان لزوما در قالب اصلاح یا انقلاب قرار داد. مسیر اعتراضی به دموکراسی می‌تواند از راه‌های مختلفی بگذرد و نباید سناریوهای موجود سیاسی را به دوگانه‌ای کاذب تقلیل داد

تصور رایج این است که جنبش‌های مدنی باید از هر نوع خشونت بری باشند. اما پژوهش‌ها نشان می‌دهد که اعتراض‌های خشن غیرمسلحانه در گذارهای دموکراتیک رایج هستند و اتفاقا در کنار دیگر تاکتیک‌های غیرمسلحانه می‌توانند به موفقیت جنبش‌های اعتراضی کمک کنند

تجربه‌ی کره‌جنوبی نکته‌ای مهم را گوشزد می‌کند: اثر سرکوب و خشونت دولتی بر اعتراضات را نمی‌توان تنها در افزایش و کاهش تعداد رخدادهای اعتراضی دید؛ جنبه‌های دیگر جنبش مانند تنوع کنشگران، تاکتیک‌ها، گفتمان‌ها، و ائتلافات نیز جنبه‌های مهمی از جنبش هستند که تحت تاثیر فضای سرکوب احتمال تغییر دارند

جنبش‌های دیجیتال می‌توانند زود دچار انجماد تاکتیکی شوند، ساختار تصمیم‌گیری ضعیفی دارند و همچنین فاقد رهبری سازمانی و رسمی هستند. ظرفیت‌ها و مهارت‌هایی که منجر به کسب محبوبیت آنلاین می‌شود لزوما مهارت‌هایی نیستند که لازمه‌ی رهبری کارآمد برای جنبش‌های اجتماعی هستند

میراث انقلاب‌ها چیست؟ انقلاب‌ها در یک قرن اخیر دچار چه تحولات مهمی شده‌اند؟ آیا باید در تعریف انقلاب‌ تجدیدنظر کرد؟ چه عواملی منجر به وقوع انقلاب‌ها می‌شوند، چه عواملی به موفقیت‌شان کمک می‌کنند؟ برای اولین‌بار به این پرسش‌ها با بررسی داده‌های تمامی حرکات انقلابی از سال ۱۹۰۰ میلادی تا کنون پاسخ داده شده است